مرغ باغ ملکوتیم و یا کفتر پشت بام همسایه !؟

بسم الله الرحمن الرحیم

«مرغ باغ ملکوتیم و یا کفتر پشت بام همسایه ؟!؟ »

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک       چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود          به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

خویشتن را گم کرده ام دراین دیار بی سر و سامانی ، برای چه پا نهادم به این دنیای محدود ، هدفش چه بوده که اینجا سکنی داده مرا و این دو سؤال است که رهایم می سازد از خاک و سیر می دهد جانم را به سوی افلاک :

از کجا ؟

به کجا؟ 

و جز پاسخی واحد در کنکاش وجود برای این دو سؤال نخواهم یافت  الله  (انّا لله و انّا الیه راجعون)

و چقدر عاقلانه است اعمال این انسان  خاکی در مسیر رسیدن به آنجا که باید (!) ، هر نبایدی را جامه ی عمل می پوشاند بی آنکه بداند که باید با ، یدِ عشق حجاب بدرد از میان خود و حقیقت خود .

سفر دل

بسم الله الرحمن الرحیم  

باری دیگر سفر به سوی آسمان آغاز شد سفری که تمام بشریت را با خود به سوی آسمان به بلندای "او" می برد ، سفری که با اختیار خود بی اختیار "او" می شوی و تنها به یک مقصد می رسی : "او"

این سفری است که همه باید کوله هایشان را ببندند ، بمانند و پرواز کنند، پرواز به سوی ابدیت..

"بگذار عاقلان ما را به ماندن بخوانند راحلان طریق می دانند که ماندن نیز در رفتن است" 1

پس رفتن و آمدن ضد هم نیستند می مانی تا بروی. پس محکم گام می گذاری در صراط حق و می مانی در این ره تا به سوی دوست روانه شوی و ره روانه شدن به سوی دوست همان رهی است که آن را صراط مستقیم خواندند و صراط مستقیم وصال به توحید ، همان ولایت است آنچنان که  فرموده اند منظور از صراط مستقیم علی علیه السلام و ائمه معصومین علیه السلام  هستند. « وجود انسان کامل صراط مستقیم است »

انسان در اندیشیدن تعریف می شود

بسم الله الرحمن الرحیم

 

همه وجود انسان تشکیل شده از عقاید او .

انسان آنگونه زندگی می کند که می اندیشد . بنابراین زندگی انسان در گرو اندیشه اش می باشد. هرگونه که فکر کرد و اندیشید به همان مقدار رشد می کند و یا بر خلاف آن دچار تباهی می  گردد. انسان به طور فطری به سوی جامع صفات متعالی گرایش و کشش دارد . با باز نگریستن به آیه ی : « نفخت فیه من روحی » حقیقت انسان آینه ای است از وجود حضرت حق ،

خداوندی که تمام اسماء مقدس و والا مرتبه را داراست.  از این رو دلیل گرایش او گرایش به اصل خود و جذبه ی کمال است .

واضح است که انسان در هر مرتبه ای که باشد مرتبه ای بالاتر را طلب می کند و در رکود و بی حرکتی احساس نقص می کند که افسردگی و بیماری از نتایج این نقصان است. سیر به سوی اصل خود پاسخ کمال خواهی اوست ولی هنگامی که ارزش ها برای شخص تغییر کنند ، اصل را فراموش کرده و کمال را در مادیات و مسائل خرد و بی ارزشی چون  شهرت ، ثروت و مقام و... می یابد که این مطالبات در خور شأن مخلوقی چون او نیست و مقصود و منظور او برای آفرینش نیل به غایتی گران بهاست که مشغول شدن به غیر آن تنها انسان را نسبت به مسیری که باید طی کند بی اعتنا و چه بسا از آن منحرف می سازد. مسیری که سراسر زیبایی مطلق است و شایستگی این را دارد که صراط مستقیم و معبر لقاءالله باشد..

تمامی استعداد های انسان برای رسیدن به آن هدف ارزشمند به کار گرفته می شوند و این راه بهار انسانیت است.

برای شناخت این مسیر ابتدا باید عقاید و اندیشه های خود را بشناسیم! و ببینیم آیا خارج از این مسیر است و یا در راستای پیشبرد ما به سمت جلو ؟

عقیده ی هر فرد زندگی او و بالاتر از آن خود شخص را می سازد چرا که طریقه ی زندگی کردن که تمامی گزاره های زندگی را شامل می شود ، دستورالعمل هایی است که از نوع بینش و اندیشه ی ما بر می خیزد و هر حرکتی از کوچک و بی اهمیت تا بزرگترین و حیاتی ترین به نوع تفکر ما بستگی دارد ، پس عقاید ، اعمال و رفتار ما در ساخت شخصیت و زندگی ما اهمیت بسیار دارد.

نوع شخصیت و تفکر هرکس هرگونه که شکل گرفت بر اساس آن اهدافش نیز شکل می گیرد. انسان بدون هدف بی معناست و هدف است که به او معنا می دهد و محرک اوست (همانطور که قبلا گفته شد) انسان بی تحرک شباهتی به انسان ندارد؛ زیرا انسان برای سیر و دست یابی به اهدافش آفریده شده است و کمال او در پاسخگویی به خواسته های روح عظیم و بی نهایت طلب اوست که اگر پاسخ گفتن به نیاز های حقیقی روح خود را هدف قرار دهد و به راستی نیاز های حقیقی را بشناسد  و درصدد پاسخ گفتن به آنان برآید ، دقیقاً همان هدفی را برگزیده است که باید..

 
          
                                                     نوشته شده در 1394/6/20